در ﭘﺲ رواﯾﺖ ﺷﯿﺎرﻫﺎيﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ در اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺮ اﻧﺪام ﺳﺨﺖ ﻓﻠﺰات، آﻫﻨﮓ ﻣﺪام ﺿربه ﻫﺎیی‌ﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎرش ﺛﺎﻧﯿﻪ‌ﻫﺎ را ﻣﯽ‌ﻣﺎﻧﻨﺪ. ﻧﻈﺎم ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪه‌ی دﻗﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻧﺒﺾ ﺗﭙﻨﺪه‌ای، ﺣﺠﺮه‌ی ﻗﻠﻢ زﻧﯽ را زﻧﺪه نگاه ﻣﯽ‌دارد.

دﯾری ﺳﺖ ﮐﻪ طنین اﯾﻦ ضرباهنگ‌ها ﭘﯿﺎپیِ ِ ﺧﻮش، ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺪاﻣﯽ‌ﺳﺖ ﮐﻪ در ﮔﻮش ﺧﺎﻧﺪان ﺳـــﺎﻋﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﺿﺮب دﺳﺖ ﭘﺪران و ﭘﺴﺮاﻧﺸﺎن راوی نگاره‌های بی ﺷﻤﺎری ﺑﻮده اﺳﺖ. اﯾﻦ ﭘژواک بی وﻗﻔﻪ و موزون از ﮐﻨﺞ ﻣﺮاﻗﺒﻪ‌ی ﺣﺠﺮه ﺳﻔﺮ ﮐﺮده و در ﮔﺬر زﻣﺎن ﺟﺎری و زﻧﺪه، ﺑﻪ اکنون رﺳﯿﺪه.

و زﻣﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮش زیست ﻣﯽ‌ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﺤﺪوده‌ای ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺪار روﻧﺪه و بی ﭼﻮن و ﭼﺮاﯾﺶ برقراریم و درک ﺟﻬﺎن بی زﻣﺎن عین بیگانگی‌ﺳﺖ. دﻣﯽ، ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺣﯿﺎت اﺳﺖ در ﻟﺤﻈﻪ ای ﮔﺬرا، ﺑﺎزدم ﻣﯽ‌ﺷﻮد و ﻓﺎﺻﻠﻪ اﯾﻦ دو، مرز ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﯾﻨﺪه را رﻗﻢ ﻣﯽ‌زﻧﺪ. ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺴﻠﺴﻞ ﻣکرر، ﻣﺼﺪاق ﺑﻮدن اﺳﺖ. آﺗﺸﯽ ﮐﻪ از اﯾﺠﺎد ﺗﺎ ﮐﻨﻮن، پیوسته ﺑﺎﻗﯽ‌ﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮﺳﻦ ِ ﺗيز پایش ﺳﻮاریم.

آﻧﭽﻪ ﻣﺤﻘﻖ اﺳﺖ، آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ در ﮔﺬر اﺳﺖ، ﺑﺎز ﻧﻤﯽ‌اﯾﺴﺘﺪ و بازگشتی در رﻓﺘﺎرش ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺎ در ﺳﺘﺎﯾﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ‌ﺳﺖ ﻣﻘرر، ﺗﺎ ﭼﻨﺪی ﺳﻮار ﺑﺎره‌ی بی‌ﺗﻮﻗﻒ وﻗﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ زﻣﺎن را ﮔﺮاﻣﯽ ﻣﯽ‌داریم.

میراث گرانبهای ﻫﻨﺮ و اﺻﺎﻟﺖ ﻗﻠﻤﺰﻧﯽ ﮐﻪ تاریخ را درﻧوردﯾﺪه و در ﺻﺤﺖ و ﺳﻼﻣﺖ سینه ﺑﻪ سینه ﺑﻪ دﺳﺖ‌ﻣﺎن رﺳﯿﺪه را ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ‌ی گاه ﺷﻤﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪل ﮐﺮده اﯾﻢ و ﺑﻪ ﭘﺎس داﺷﺖ گاه ِ ﻣﻐﺘﻨﻢ ﺣﯿﺎت، پهنه‌‌ﻫﺎی ﻣﻨﻘﺶ و ﻣﺼوری ﺑﻪ ﺿﺮب ﻗﻠﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪه‌اﯾﻢ ﺗﺎ زیر ﭘﺎی ﮔﺬر دقایق را ﻓﺮش ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ زیبایی و ﺷﮑﻮه.

و اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ‌ﻫﺎ دراﻧﺪاﺧﺘﻪ‌اﯾﻢ ﺗﺎ در ﻣﯿﺎﻧﻪ‌ی ﭘﺮ قیل و ﻗﺎل روزﻣﺮﮔﯽ و ﺗﮑﺮار، ﯾﺎدآور آن ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ هنگامه‌ی زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺘﻮدﻧﯽ‌ﺳﺖ.