در قلب فلات مرکزی ایران، آن‌جا که رشته‌کوه‌های زاگرس همچون دیوارهایی از حافظه و زمان قد برافراشته‌اند، رود زاینده‌رود زاده شد؛ رودی که نه‌تنها آب، که زندگی، تمدن و معنا را در پهنه‌ای خشک جاری کرد. در کنار این رود بود که شهری قد برافراشت که بعدها «سپاهان» و سپس «اصفهان» نام گرفت؛ شهری که تاریخش نه در یک سده یا یک سلسله، که در لایه‌های پی‌درپی فرهنگ، هنر و اندیشه تنیده شده است.

اصفهان شهری‌ست که در آن، هنر نه محصول نیاز، که زبان زیستن است. در اینجا، فلز در دستان قلم‌زن جان می‌گیرد و به حافظه‌ای ماندگار بدل می‌شود؛ چوب در هنر گره‌چینی، به هندسه‌ای زنده و وسواس‌مند تبدیل می‌شود؛ خاک و آتش در کاشی‌کاری، آسمان را بر زمین می‌نشانند؛ و فرش نه صرفاً زیرانداز، که روایت هزارساله‌ای از رنگ، نماد و صبر است.